Zo nu en dan zie ik een foto die ik zelf gemaakt heb voor bij komen en denk ik; sodeju, wat een strakke foto. En dan volgt er een gevoel van trots. Dat heb ik niet vaak, want ik ben extreem kritisch op mijn eigen foto`s dus het is niet gauw goed genoeg. Dus dat soort momentjes is eigenlijk best wel bijzonder. Gek genoeg weet ik geen antwoord te noemen wat nou mijn favoriete foto`s zijn. Daar moet maar eens verandering in komen. Daarom ga ik in dit blog gewoon mijn favorieren plaatsen. En ik leg er ook nog bij uit waarom dan. Ik zal dit blog dus regelmatig bijwerken als ik weer eens tegen zo`n favoriet van mijzelf aanloop.
Klik op de link om de foto in het groot te bekijken
Als aftrap voor de reeks de bovenstaande foto van het Kapitool in Washington DC. Er is iets in de foto wat mij intrigeert. Het is de balans tussen de grijstinten van het gebouw en de voorgrond en de mooie blauwe lucht er boven, met boven het gebouw nog het lichte schijnsel van de zon die achter het gebouw is gezakt. Maar ook de prachtige nuancering van de goudtinten op de koepel van het Kapitool en de geeltinten van de verlichting op het gebouw brengt een bepaalde mate van dynamiek in de foto. Dát in combinatie met de hoge mate van detaillering van het gebouw vind ik zelf erg mooi.
Klik op de link om de foto in het groot te bekijken
Wie mij kent, weet dat ik een natuurliefhebber ben. En dan in het bijzonder op het gebied van vogels. Als wij op vakantie zijn in Botswana, besteden wij minstens zoveel tijd aan het bekijken van vogels als aan de "Big five". Een van mijn persoonlijke topfoto`s van vogels is wel de bovenstaande foto van twee witkapbijeneters (White fronted bee-eaters, Merops Bullockoides). Waarom dit nou zo`n bijzonder is, zal ik proberen uit te leggen. Bij vogelfotografie is het belangrijk om zoveel mogelijk de vogel in zijn natuurlijke omgeving te laten zien. Dat is goed gelukt bij deze foto. Ze zitten op een tak langs een rivier. Aan de poep op de tak kun je zien dat ze er vaak zitten. Daarnaast is het natuurlijke gedrag belangrijk. Ook dat komt goed tot uiting in deze foto, want witkapbijeneters zijn vaak samen als "koppel" binnen een grotere groep. Dit is een koppelte. Het mooiste aan de foto vind ik het detailniveau. Je kunt haarscherp de tongetjes zien en de veren zijn prachtig van detail. Daarnaast zie je natuurlijk goed hun kleuren. Ook fototechnisch is dit een goede foto. Er is balans in de foto tussen links-rechts en boven-onder. Er zitten schuine lijnen in en de vogels zitten ongeveer op de gulden snede. Daarbij zijn ze door het gebruik van de juiste scherptediepte op een natuurlijke manier geisoleerd van de achtergrond. Maar er is natuurlijk ook nog sprake van emotie. Deze vogels zijn zo mooi, dat alleen het kijken naar de vogels in hun natuurlijke omgeving prachtig is. De foto roept dat (voor mij) ook op. Dan ervaar ik weer even dat ene moment, vlak voor zonsondergang op de Chobe rivier in Botswana. En dat is wat foto`s moeten doen; emotie oproepen. Dat doet deze (voor mij) enorm, dus moet hij in het lijstje met favorieten!
Klik op de link om de foto in het groot te bekijken
Een foto die natuurlijk niet mag ontbreken bij de favorieten is die van het afrikaanse luipaard in de boom hierboven. De foto is gemaakt aan het einde van onze reis naar Botswana in 2012. We hadden al prachtige dieren en natuur gezien, maar er was 1 dier dat ons tot dan toe steeds maar niet gelukt was om te spotten; het luipaard. We besloten daarom vanuit ons Guesthouse (Kubu Lodge, Kasane) een guided tour te nemen, in de hoop dat de gids ons een luipaard kon laten zien. En dat bleek een schot in de roos. De gids vroeg wat wij wilden zien en daarin waren wij unaniem; luiparad! Dat hoorde de gids maar wat graag, dus hij ging op pad om ons een luipaard te laten zien. En we hadden geluk. In een boom langs de Chobe rivier lag een luipaard te slapen. Het was vlak voor zonsondergang, met fantastisch licht en we konden mooi dichtbij komen. Terwijl we zaten te genieten van het schouwspel, werd het luipaard langzaamaan wakker. Genoeg mooie fotomomenten dus. Fototechnisch, qua kleur en gevoel is dit een echte topper.
Eigenlijk is het de schuld van Jos Verstappen dat ik in 1994 ineens formule 1 ging kijken. Zo nu en dan keek ik een wedstrijd, maar er voor thuisblijven deed ik niet. Dat duurde een paar jaar, tot het 1997 werd. Toen viel mij ineens een auto op, die pakte mij. Een gave afbeelding van een cobra op de neus, met twee giftanden die de voorvleugel beet hielden, naar achteren uitlopend in schubben tot aan de sidepods. Wat een gave verschijning dacht ik. Op dat moment was het gebeurd, ik was ineens fan van een formule 1 team; Jordan Grand Prix, onder leiding van Eddie Jordan. Een lekker tegendraads en rebels team. Dat paste wel bij mij. Het team deed pas sinds 1991 mee, maar was al serieus snel zo nu en dan. Een echte belofte voor de toekomst. Toen wist ik al, die gele monsters zou ik een keer in het echt zien. Dat duurde nog tot 2002. En ondanks dat de Jordans van 2002 qua bestickering bij lange na niet zo spraakmakend waren als de prachtige Cobra van 1997, de Hornet van 1998, 1999 en 2000, of de haai van 2001, toch kon ik er niet omheen, de Jordan EJ-12 was de mooiste formule 1 auto die er ooit rond had gereden. Ik had toen nog niet een echt goede camera (of back-up discipline) dus foto`s van die auto heb ik helaas niet. Daarom maar even een foto van het internet om een indruk te geven. [LET OP, FOTO IS NIET VAN MIJ!]
In 2013 kocht ik mijn eerste spiegelreflex (Canon EOS 300d) en ging ik naar Spa Francorchamps. Hier kon ik de camera goed uitproberen, wat wel mooie resultaten opleverde.
Helaas bestaat het team niet meer sinds 2005. Erg jammer, want toen ik in 2006 naar Hongarije ging en goede plaatsen en foto apparatuur had, had ik maar wat graag een mooie foto van deze prachtauto`s gemaakt. Bij gebrek aan beter moest ik het dus doen met McLarens, Red Bulls en Toro Rosso`s. Wel heb ik toen mijn mooiste formule 1 foto tot nu toe gemaakt. Eentje waarbij ik gebruik heb gemaakt van de techniek "pannen"; met een langere sluitertijd meetrekken met de auto, om de auto scherp te krijgen, maar snelheid in de foto te brengen door de achter grond bewogen te maken.
Ik zat laatst te prakizeren; welke foto`s vind ik nou echt goed. Ik ben niet het type dat zichzelf graag op de borst slaat, en ik ben ook niet gauw tevreden, dus zo makkelijk is het niet. Totdat ik mijn eigen pagina bekeek en ik de foto zag van een legendarische race auto; de Porsche 962. Ja, dáár ben ik eigenlijk echt wel heel erg trots op. Die foto is een goed voorbeeld van het "pannen". Pannen is de techniek waarbij je met een langere sluitertijd een snel bewegend object volgt, waardoor er snelheid en dynamiek in de foto komt. En dat is in deze foto goed gelukt. De foto staat natuurlijk niet op zichzelf. Die foto heb ik gemaakt op een bijzondere dag. Een vriend van mij had vrijkaarten voor het Formula Palmer Audi evenement op het circuit van Spa Francorchamps in België. Vrijkaarten met toegang tot de VIP delen van het circuit. Dus ik hoefde niet lang na te denken toen hij vroeg of ik zin had om mee te gaan. Er werden verschillende raceklassen gereden, waaronder de Group C, waar deze Porsche in uitkomt. Een mooie gelegenheid om de trekker flink over te blijven halen. Met succes dus, want deze plaats is fotografisch gezien een goede foto en een herinnering aan een fantastische dag!
